Nie chcąc pozostać wiodącym nudne życie prowincjonalnego proboszcza w niewielkim mieście, Giulio uciekł przed trzema laty ze stryjem Toriem, aby zobaczyć wojnę domową. Jednak rola kapelana udzielającego ostatnich namaszczeń śmiertelnie rannym żołnierzom i odprawiającego krótkie ceremonie pogrzebowe dla zabitych szybko mu zbrzydła. Wytrzymawszy w służbie markiza Barbadoriego zaledwie 5 miesięcy pośpiesznie wrócił do Spinedy, gdzie pokajał się przed starszym bratem i zajął pokornym wykonywaniem obowiązków zwyczajnego księdza.
Proboszcz parafii pod wezwaniem św. Karmaka w Spinedzie ma niełatwe życie, bowiem jako brat wielce religijnego i oddanego w działalność na rzecz kościoła barona, musi wkładać mnóstwo wysiłku, aby jego parafianie nie mięli mu za złe, że nie ma na swoim koncie równie spektakularnych osiągnięć, jak budowa nowej bazyliki.
Giulio jest najmłodszym dzieckiem starego barona Savaldiego, narodzonym już po jego śmierci, toteż wychowali go bracia, głównie Lorenzo. Giulio marzył o karierze naukowca albo artysty, ale baron nakazał mu pójść własnym śladem i służyć Jedynemu.
W praktyce służba ta polega na ciągłym namawianiu mieszczan z parafii do łożenia datków na budowę bazyliki, oraz pomaganiu bratu przy zajmowaniu się pielgrzymami napływającymi do miasta, aby nabrać choć parę łyków świętej wody do bukłaczka ze źródełka obok przyszłej świątyni.